1314 — Lord Cantilupe, 1356. Lord Montbegon, 1357. Lord Tibotot, 1372. Lord Zouch of Codnor, 1615. Lord Bella-Aqua, bez daty. Lord Harren and Surrey, hrabia Blois, bez daty.
Ponieważ noc już była, płonęły tu i owdzie lampy po galerjach. Paliły się także grube woskowe świece w świecznikach, mających poza sobą zwierciadła mosiężne.
Spotykało się tam tylko osoby niezbędnie potrzebne. W jednej z komnat stało na drodze, z głową z poszanowaniem schyloną, czterech pisarzy Izby ze swym zwierzchnikiem na czele. W innej znowu stał przezacny Filip Sydenham, rycerz proporcowy, pan na Brympton-Sommerset. Rycerza takiego mianuje król podczas wojennej potrzeby, pod rozwiniętym wielkim swoim proporcem. W innej jeszcze stał najdawniejszy baronet angielski, sir Edmund Bakon de Suffolk, dziedzic sir Nicholasa, używający nazwy primus baronetorum Angliae. Ten sir Edmund miał poza sobą dworzanina, niosącego jego rusznicę, oraz giermka z tarczą herbową Ulsteru; ci bowiem baroneci z urodzenia już są obrońcami hrabstwa Ulster w Irlandji. W innej nareszcie znajdował się kanclerz izby skarbowej, w towarzystwie czterech swoich starszych rachmistrzów, oraz dwóch delegatów lorda szambelana, przełożonych nad rozkładem podatków. Także i naczelnik mennicy, trzymający na otwartej dłoni funt szterling. Ośmiu tych dostojników z uszanowaniem skłoniło się nowemu lordowi. U wejścia w korytarz wysłany matą, który stanowił przejście z Izby niższej do wyższej, Gwynplaine powitany został przez sir Tomasza Mansell de Margam, kontrolera dworu królowej i członka parlamentu, wybranego przez Glamorgan; u wyjścia zaś — przez deputację baronów pięciu przystani, uszykowanych w dwie strony, po czterech w rzędzie, bowiem owych przystani jest właściwie osiem. William Ashburnham pozdrowił go od portu Hastings, Matthew Aylmor za Dower, Jozyasz Burchett za Sandwich, sir Filip Boteler za Hyeth, Jan Brewer za New Rumney, Edward Southwell za miasto Rye, James Hayes za miasto Winchelsea, a Grzegorz Nailor za miasto Seaford.
Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/241
Ta strona została przepisana.