Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/250

bretońska pod Utherem Pendragonem, rzymska pod Cezarem, saksońska pod Neptauchją, duńska pod Haroldem, normandzka pod Wilhelmem, staje się dzięki lordom angielską. Poczem staje się anglikańską. Mieć swą własną narodową religję to wielka siła. Papież, znajdujący się nazewnątrz, odciąga życie narodowe. Każda mekka to kałamarnica. W roku 1534 Londyn uniezależnia się od Rzymu, parostwo zgadza się na reformę i lordowie przyjmują Lutra. Odpowiedź na ekskomunikę r. 1215. Henrykowi VIII było to na rękę ale pod innemi względami lordowie mu przeszkadzali. Buldog przed niedźwiedziem, oto jakie było stanowisko izby lordów wobec Henryka VIII. Gdy Wolsey skradł White-Hall narodowi, a Henryk VIII Wolseyowi, kto grzmiał? Czterej lordowie, Darcee de Chichester, Saint John de Bletso, i (dwa nazwiska normandzkie) Nontjoye i Mounteagle. Król przywłaszcza. Parostwo wkracza. Dziedziczność jest połączona z niesprzedajnością; stąd niesubordynacja lordów. Nawet wobec Elżbiety burzą się lordowie. W wyniku — męki Durhama. Spódnica tej okrutnicy jest splamiona krwią. Tiurniura pokrywająca pień — oto Elżbieta. Elżbieta zwołuje parlament jak tylko można najrzadziej i okrawa izbę lordów do sześćdziesięciu pięciu członków, pomiędzy którymi zostawia tylko jednego markiza, Westminstera, i ani jednego księcia. Zresztą królowie Francji kierowali się równą zawiścią i przeprowadzali takie same wyłączenia. Za panowania Henryka III pozostało tylko osiem księstw-parostw, i fakt, że baronowie de Mantes, de Goncy, de Coulommieres, de Chateauneuf w Timerais, de la Tere w Tardenois, de Montague i paru innych utrzymali się przy tytule parów Francji, napełniał wielką niechęcią króla. W Anglji korona chętnie pozwalała na zanikanie parostw. Za panowania Anny naprzykład wymieranie parostw poczynając od piętnastego wieku doszło do liczby pięciuset sześćdziesięciu pięciu parostw umorzonych. Wojna Dwóch Róż dała początek tępieniu książąt, Marja Tudor ciosami topora dokonała reszty. Było to ucięciem głowy szlachcie. Ściąć księcia, to znaczy odjąć głowę. Jest to przypuszczalnie niezła polityka, ale korzystniej jest przekupić niż ściąć.