Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/270

 — Ależ Człowiek Śmiechu!
 — Cóż to znaczy Człowiek Śmiechu?
 — Jak to? Nie wiecie o Człowieku Śmiechu?
 — Nie, pierwszy raz słyszę.
 — To taki skoczek, błazen, pajac z jarmarcznej hecy. Słowem, twarz niepodobna do boskiego stworzenia, za której oglądanie płaciło się miedziaka. Zwyczajnie kuglarz z budy ulicznej.
 — No więc cóż ten pajac?
 — Właśnie tylko coście go tu przyjęli pomiędzy siebie, jako para Anglji.
 — Człowiek Śmiechu toście chyba wy, milordzie Mountacute.
 — Wcale się nie śmieję, daję wam na to moje słowo, milordzie.
 Co powiedziawszy, odwołał się do pisarza parlamentu, który, wstawszy ze swego wańtucha, z uszanowaniem potwierdził ich dostojnościom wiadomość o przyjęciu do Izby nowego para.
 Kiedy wyliczał szczegóły obrzędu:
 — A to dopiero! — zawołał lord Dorchester — toż ja widać wtedy rozmawiałem z biskupem Ely.
 Indziej znowu młody hrabia d’Annesley mówił do starego lorda Eure, który miał umrzeć w dwa lata później w 1707 roku:
 — Czy znałeś kiedy, milordzie, lorda Linnaeusa Clancharlie?
 — Starego Linnaeusa? No, ma się rozumieć.
 — Tego, co umarł w Szwajcarji?
 — No, tego samego. Toż my przecie krewni.
 — Który był republikaninem za Cromwella i pozostał nim nawet za Karola II?
 — Republikaninem? O, przepraszam. On poprostu dąsał się na uboczu. Miał osobiste zajście z królem. Wiem to z najwiarogodniejszego źródła, że lord Clancharlie byłby chętnie trzymał z królem, gdyby mu dane było kanclerstwo, które wziął lord Hyde.
 — Zadziwiasz mię, milordzie Eure. Mówiona mi, że ten lord Clancharlie był uczciwym człowiekiem.