Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/271

 — Uczciwym człowiekiem! Czyż to istnieje? Młodzieńcze, niema ludzi uczciwych.
 — Ale Katon?
 — I milord wierzysz w Katona.
 — Ale Arystydes?
 — Słusznie zrobiono, że go wygnano.
 — Ale Thomas Morus?
 — Dobrze zrobiono, że mu głowę ucięto.
 — I twojem, milordzie, zdaniem, lord Clancharlie?...
 — Był tego rodzaju. Zresztą człowiek, który pozostaje na wygnaniu, to śmieszne.
 — On tam umarł.
 — Zawiedziona ambicja. Czy go znałem, pytasz? Ma się rozumieć, że go znałem. Byłem jednym z najserdeczniejszych jego przyjaciół.
 — Ale czy wiesz, milordzie, że się om w Szwajcarj i ożenił?
 — Coś o tem słyszałem.
 — I że miał syna z tego małżeństwa?
 — Który umarł.
 — Który żyje.
 — Co ty mówisz, milordzie?
 — Największą prawdę.
 — To niepodobna.
 — Najpodobniej w świecie. Wszystko już jak potrzeba dowiedzione, sprawdzone, zatwierdzone i wciągnięte.
 — Ależ w takim razie ów syn odziedziczy parostwo Clancharlie?
 — Nie odziedziczy.
 — Jakto?
 — Bo już odziedziczył.
 — Kiedy? Co? Jak?
 — Odwróć się tylko, milordzie, on tam właśnie siedzi na ławie baronów.
 Lord Eure spojrzał w tę stronę; ale ani podobna było rozróżnić twarzy Gwyaplaina pod gęstą z włosów zasłoną.