Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/342

mi uderza i przejmuje mię do głębi. Czuję w piersi niby skrzydeł bicie. Czuję się dziwną jakoś, ale bardzo szczęśliwą. Gwynplainie, tyś mię wskrzesił.
 Poczerwieniała, potem zbladła, potem pokraśniała znowu i przechyliła się na posłanie.
 — Przez Boga! — zawołał Ursus — Zabiłeś ją!
 Gwynplaine objął ją ramionami. Najwyższy niepokój nadchodzący w chwili najwyższej ekstazy, jakiż to wstrząs serca! Byłby sam upadł, gdyby nie to, że ją podtrzymywał.
 — Deo! — zawołał, śmiertelnym przejęty dreszczem — co ci jest?
 — Nic — rzekła. — Kocham cię.
 Pozostała tak w ramionach Gwynplaina obwisła i bezwładna.
 Gwynplaine z Ursusem złożyli ją na posłaniu. Rzekła słabym głosem:
 — Nie mogę oddychać leżący.
 Posadzili ją.
 Ursus rzekł:
 — Trzeba poduszki.
 Ona odpowiedziała:
 — Poco? Oprę się o Gwynplaina.
 Mówiąc to, oparła głowę na ramieniu Gwynplaina, niemal oszalałego z boleści.
 — Ach! — rzekła — jakże mi jest dobrze!
 Ursus schwycił ją za rękę i począł liczyć tętna. Nie poruszał głową, nie mówił ani słowa, ale po szybkich ruchach jego powiek widać było, że łzy powstrzymuje.
 — Co jej jest? — spytał Gwynplaine.
 Ursus przyłożył ucho do lewego boku Dei.
 Gwynplaine natarczywie powtórzył swoje pytanie, drżąc w sobie, żeby nie usłyszeć odpowiedzi.
 Ursus spojrzał na Gwynplaina, potem na Deę. Był jak śmierć blady.
 — Musimy się znajdować w tej chwili na wysokości Canterbury — rzekł tylko. — Niedaleko już stąd do Gravesendu. Całą noc mieć będziemy pogodę. Niema się co obawiać napaści na morzu, gdyż okręty wojenne znaj-