Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/37

 — Cóż on takiego trzyma w ręku?
 — Nazywa się to iron weapon.
 — To mi dopiero nazwa!
 — Jest to sobie taka pałka żelazna.
 — Nacóż jemu ta pałka?
 — Naprzód składa on na nią przysięgę. I to właśnie od tego nazywają go wapentake.
 — No, a jeszcze cóż więcej?
 — Następnie ma prawo dotknąć nią, kogo zechce.
 — Tą pałką?
 — Tak.
 — Więc niby wapentake dotyka kogoś ironweaponem?
 — No właśnie.
 — I cóż to ma znaczyć to jego dotykanie pałką?
 — To znaczy: chodźno waćpan ze mną.
 — I w takim razie trzeba iść z nim?
 — Ma się rozumieć.
 — Dokądże to, jeśli łaska?
 — A któż go tam wie!
 — Ale przecież musi coś o tem mówić?
 — Nie, nic nie mówi.
 — No, to się go można zapytać.
 — To ci nie odpowie.
 — Jakże to znowu?
 — Mówię ci: ani on nikomu nie odpowiada, ani nikt go się wypytywać nie próbuje.
 — A to dopiero!
 — Poprostu dotknął się pałką, i już po wszystkiem. Musisz iść za nim, czy chcesz, czy nie chcesz.
 — Jakjmże sposobem?
 — Ot tak poprostu, za nim idąc.
 — Ależ dokąd, u djabła?
 — Gdzie mu się tylko żywnie spodoba.
 — A jeżeliby kto nie zechciał?
 — To zostaje powieszony.
 Po tych słowach Ursus włożył znowu głowę w okienko, popatrzył i rzekł uspokojony:
 — Bogu dzięki, poszedł sobie do djabła. Widocznie nie dla nas się tu kręcił.