Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/45

ludziom o rzeczach, które zdajesz się znać sam tylko jeden; do takich zaliczam wzmiankowanego przez ciebie hoemorrhousa.
 — Hoemorrhous jest to żmija, którą widział na własne oczy Tremellius.
 Odpowiedź ta wprawiła nieco w kłopot zasoby wiedzy doktora Eaka.
 Z czego korzystając, Ursus ciągnął dalej:
 — Hoemorrhous tyleż jest rzeczywistem zwierzęciem, co hiena piżmowcowa i co civetta, z dokładnością opisana przez Castellusa.
 Nie mogąc sobie inaczej dać rady, Eak nadrobił zuchwalstwem.
 — Oto tu masz zapisane własne twoje, niemało podejrzane słowa. Posłuchaj, mój panie.
 Tu, poszukawszy nieco w aktach, czytać począł:
 — „Istnieją dwie rośliny, to jest thalagssiglis i aglaphotis, które wydają z siebie światło wieczorem. Tym sposobem w dzień są kwiatami, w nocy gwiazdami“.
 Poczem, bystro patrząc Ursusowi w oczy:
 — Cóż na to powiesz? — spytał.
 Na to Ursus:
 — Każda roślina jest w sobie świecznikiem. Woń bowiem jest światłem.
 Eak przerzucił kilka innych stronic.
 — Nie przyznajesz, ażeby pęcherzyki wydrzane tyleż były pomocne, co strój bobrowy.
 — Ja tylko powiedziałem, że w tym przedmiocie nie bardzo należy ufać Aecjuszowi.
 Eak mocno się zaperzył: — Zajmujesz się leczeniem.
 — Zajmuję się nauką leczenia — wyjąkał nieśmiało Ursus.
 — Na żywych?
 — Raczej na żywych, niż na umarłych — odpowiedział mędrzec.
 Ursus bronił się poważnie, ale nie bez pokory; w tem przedziwnem jego zachowaniu się przeważała słodycz obejścia. Mówił zresztą tak cicho, że doktór Eak uczuł potrzebę nader groźnie się do niego zabrać.
 — Co tam gruchasz? — rzekł mu gburowato.