Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/46

 Ursus skłonił się uniżenie i rzekł:
 Gruchanie jest dla młodych a jęk dla starych. Ja, niestety, jęczę.
 Eak ciągnął dalej swoje:
 — Koniec końcem, chciej waszmość wiedzieć, co cię czeka; jeśli się pokaże, żeś kogo leczył, i że ten umarł, śmiercią zostaniesz ukarany.
 Na to Ursus trwożliwie:
 — A jeżeli został uleczony?
 — W takim razie — rzekł doktór, nieco łagodząc dźwięk głosu — zostaniesz na śmierć skazany.
 — Wyjdzie to prawie na jedno — rzekł Ursus.
 Doktór mówił dalej:
 — W razie śmierci ukarane zostanie nieuctwo. W razie zaś wyleczenia — zarozumialstwo. W obu razach szubienica.
 — Nie wiedziałem o tym szczególe — wyszeptał Ursus. — Dziękuję, szanowny sędzio, żeś mnie w tym przedmiocie oświecić raczył. Czy to każdy zna wszystkie piękności prawodawstwa?
 — Strzeż się waćpan.
 — Święcie tego dopełniam — rzekł Ursus.
 — Wiemy my dobrze wszystkie twoje sprawki.
 — Wiedzą więcej ode mnie — pomyślał Ursus — bo ja sam nie zawsze wiem, co robię.
 — Moglibyśmy cię odesłać do więzienia.
 — Nie wątpię o tem, szanowni panowie.
 — Nie potrafisz zaprzeczyć, żeś tu i owdzie grubo przeskrobał.
 — Niech moja mądrość za mnie przebaczenia błaga.
 — Są tacy, co ci przypisują wielkie zuchwalstwa.
 — Ogromna to jest nieprawda.
 — Powiadają, że leczysz chorych.
 — Jestem ofiarą najczarniejszej potwarzy.
 W tem miejscu namarszczyły się groźnie wszystkie trzy sędziowskie twarze; wreszcie po chwili zbliżyły się ku sobie i szeptać poczęły. Ursus mniemał widzieć ponad tem i trzem a wielce uroczystemi głowami jedną wspólną czapkę z długiemi ośłemi uszami. Czas jakiś trwała ich narada; Ursus, przypatrując jej się z pod oka, to raz uczu-