Strona:Wiktor Hugo - Człowiek śmiechu (wyd.1928) T.3-4.djvu/81

 Śniadanie, równie jak wieczerza, odbywało się w środkowym przedziale. Skutkiem ukośnego kierunku, w jakim stał maleńki stolik z nakryciem, Dea tyłem siedziała do wejścia Green-Boxu.
 Dotykały się ich kolana. Gwynplaine nalewał Dei herbatę.
 Dea wdzięcznie dmuchała na swoją filiżankę. Ale nagle kichnęła. W tejże bowiem chwili ponad płomykiem dymek się był jakiś rozszedł, i coś, jakby papier spalony, spływało ku ziemi. Ów to dymek zmusił Deę do kichnięcia.
 — Co to takiego? — spytała.
 — Nic — odpowiedział Gwynplaine.
 I uśmiechnął się.
 Spalił był list księżniczki.
 Anioł stróż ukochanej kobiety to sumienie kochającego człowieka.
 Ubytek tego listu dziwnie ulżył Gwynplainowi i wrócił mu świadomość jego uczciwości, że się stał niby orłem, poczuwającym swoje skrzydła.
 Wydało mu się, jakby wraz z tym dymem pokusa się rozwiała i jakby jednocześnie z tym świstkiem księżniczka w proch była padła.
 Tak zamieniając z sobą filiżanki, pijąc wspólnie to z jednej, to z drugiej, nie przestawali rozmawiać; zwyczajnie miłosne paplanie, świergotanie ptasząt. Dzieciństwo godne bajki o dwóch gołąbkach, a także Homera. Dwoje kochających się serc — pocóż dalej szukać poezji? Dwoje rozmawiających pocałunkami ust — poco innej szukać muzyki?
 — Powiem ci jedną rzecz, Gwynplainie.
 — No, cóż takiego?
 — Śniło mi się, żeśmy oboje byli zwierzętami i żeśmy mieli skrzydła.
 — Skrzydła. To znaczy, ptaki — szepnął Gwynplaine.
 — Zwierzęta, to znaczy anioły — mruknął Ursus.
 Szczebiotanie szło dalej:
 — Żeby ciebie na świecie nie było, Gwynplainie...
 — To co?
 — Toby chyba nie było Pana Boga w niebie.
 — Herbata za gorąca. Sparzysz się, Deo.