Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/109

 — Jak to, moja matko — rzekł porucznik, wytrzeszczając oczy — któż to taki?
 — Nie żartuj sobie, mój synu. Czyż nikt ci wczoraj nie oddał wizyty? Widzisz, że wiem o wszystkiem.
 — Ależ, na honor, nawet lepiej niż ja, moja matko. Niech mnie dyabli wezmą, jeżeli widziałem wczoraj inne twarze, oprócz figur, umieszczonych pod gzymsami tych starych wieżyc.
 — Jak to, nie widziałeś nikogo, Fryderyku?
 — Doprawdy nikogo, moja matko.
 Fryderyk, nie wspominając o swoim przeciwniku, spełniał obowiązek milczenia; a zresztą czyż tego prostaka można było za kogoś uważać?
 — Jak to — rzekła matka — czyż syn wice-króla nie był wczoraj wieczorem w Munckholm?
 Porucznik parsknął śmiechem.
 — Syn wice-króla! Ależ doprawdy, moja matko, marzysz albo szydzisz sobie.
 — Ani jedno, ani drugie, mój synu. Kto był wczoraj na służbie?
 — Ja sam, moja matko.
 — I nie widziałeś barona Ordenera?
 — Ależ nie! — powtórzył porucznik.
 — Zastanów się jednak, mój synu, że on mógł tam wejść incognito, żeś go nigdy nie widział, chowałeś się bowiem w Kopenhadze, on zaś w Drontheim: pomyśl, co mówią o jego kaprysach i fantazyach. Jestżeś więc pewnym, mój synu, żeś nikogo nie widział?
 Fryderyk zawahał się przez chwilę.