Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/152

rzysz, że ten bezwstydny człowiek ośmiela się rywalizować ze mną o prawo do osoby Hana z Islandyi?
 — Hana z Islandyi!... — rzekł porywczo pustelnik.
 — Ależ tak. Czy pan znasz tego sławnego rozbójnika?
 — Znam — rzekł pustelnik.
 — Każdy rozbójnik należy przecież do kata, nieprawdaż? Otóż na jaki sposób bierze się ten piekielny Spiagudry: żąda, aby naznaczono nagrodę za głowę Hana...
 — Żąda naznaczenia nagrody za głowę Hana? — powtórzył pustelnik.
 — Tak jest, ośmielił się, a to dlatego tylko, aby mu się jego ciało dostało i żeby mnie pozbawić mojej własności.
 — To niegodziwie, mistru Orugix. Jakże można wydzierać ci własność, która tak widocznie do ciebie należy!
 Słowom tym towarzyszył złośliwy uśmiech, który dreszczem przejął Spiagudrego.
 — Tem czarniejszy jest ten postępek, że potrzeba mi jakiej głośnej egzekucyi, naprzykład Hana, aby wyjść z nędznego stanu, z którego mnie egzekucya Schumackera nie wyprowadziła.
 — Czy doprawdy mistrzu Nychol?
 — Tak jest, bracie pustelniku; przyjdź do mnie, jak tylko schwytają tego Hana, a ofiaruję, ci tłustego wieprza za moje przyszłe wyniesienie się.
 — Bardzo chętnie; ale któż wam zaręczy, że ja będę wówczas wolny? Mówiłeś zresztą, że niech dyabli porwą wygórowaną ambicyę.