Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/160

z tą młodą Danaidą od czasu, jak się dostała w ręce Fryderyka?
 Musdoemon powziął względem Etheli Schumacker te same co i pan jego podejrzenia i napróżno chciał je zupełnie przezwyciężyć. Zadowolony jednak, że widział swojego pana uśmiechniętym, ani myślał rozchwiewać jego upewnienia, przeciwnie nawet, starał się je umocnić dla powiększenia jego dobrego humoru, tak dogodnego w wielkich panach dla ich ulubieńców.
 — Szlachetny hrabio — rzekł — dostojny syn wasz nic nie wskórał u córki Schumackera; — zdaje się jednak, że się znalazł ktoś inny, od niego szczęśliwszy.
 Hrabia przerwał mu żywo:
 — Ktoś inny! I któż to taki?
 — Jakiś chłop czy wazal...
 — Czy doprawdy? — zawołał hrabia, którego surowa i ponura flzyognomia nagle się rozpromieniła.
 — Pan Fryderyk upewniał o tem tak mnie, jak i panią hrabinę.
 Hrabia powstał i zaczął szybko chodzić po pokoju, zacierając ręce.
 — Musdoemonie, mój drogi Musdoemonie! jeszcze jedno usiłowanie, a staniemy u celu. Latorośl już jest skalana: trzeba nam teraz całe drzewo obalić. Czy nie masz jeszcze jakiej dobrej nowiny?
 — Dispolsen został zamordowany.
 Twarz hrabiego stanowczo się wypogodziła.
 — A co! po jednym tryumfie, drugi. A czy zabrano jego papiery, nadewszystko zaś tę żelazną szkatułkę?...