Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/19

nie lepiej widzą jak ręce, które, mimo lat, w grube ubierasz rękawice.
 W oczach nizkiego człowieczka zajaśniała błyskawica, a po chwili rzekł, gniew tłumiąc:
 — Módl się do swego patrona, żołnierzu, aby te ręce nie zostawiły kiedyś śladu na twojej twarzy.
 — A więc, chodźmy zaraz! — zawołał żołnierz z uniesieniem. Później, miarkując się nagle, dodał: — Teraz nie można, bo nie godzi się mówić o pojedynku wobec umarłych.
 Mały człowiek zamruczał kilka słów w jakimś nieznanym języku i znikł za chwilę.
 — Tak, tak, znaleziono go na płaszczyznach Urchtalu! — wołano zewsząd.
 — Na płaszczyznach Urchtalu? — rzekł żołnierz. — Tam właśnie kapitan Dispolsen musiał wylądować, wracając dziś rano z Kopenhagi.
 — Kapitan Dispolsen nie przybył jeszcze do Munckholmu — odezwał się głos jakiś.
 — Powiadają, że Han z Islandyi właśnie się tam włóczy — dodał drugi.
 — W takim razie — rzekł żołnierz — jeśli to jest kapitan, to być może, że Han go zamordował, boć przecie, jak to wszystkim wiadomo, Islandczyk ten zabija w sposób tak dyabelski, że ofiary jego mają często pozór samobójstwa.
 — Co to za człowiek ten Han? — spytano.
 — To olbrzym — rzekł jeden.
 — To karzeł — powiedział drugi.
 — Czyż go nikt nie widział? — zapytał ktoś z tłumu.