Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/32

jenerała, nie uścisnąwszy starego przyjaciela! I kiedyż to?
 — Przybył dziś wieczór i również dziś wieczór odjechał.
 — Dziś wieczór! Gdzież więc zatrzymał się i dokąd pojechał?
 — Był w Spladgeście, a stamtąd odpłynął do Munckholm.
 — A ja myślałem, że jest gdzie na antypodach; ale co on tam będzie robił w tem zamczysku? po co był w Spladgeście? A to prawdziwy błędny rycerz! Choć moja to wina, moja, że go tak wychowałem! Chciałem, żeby był wolny, pomimo swego stopnia...
 — To też wcale nie jest niewolnikiem etykiety — rzekł Poel.
 — Zapewne, ale za to jest niewolnikiem swoich kaprysów, które, co prawda, znaczą jeszcze więcej. No, ale przecież powróci. Posil się czem, Poel. Powiedz mi tylko, — i twarz jenerała nabrała błagalnego wyrazu — powiedz mi tylko Poel, czyście ciągle na prawo i na lewo wędrowali?
 — Przybyliśmy w prostej linii do Berghen, panie jenerale. Pan mój ciągle był smutny.
 — Smutny! Czy zaszło więc co pomiędzy nim a jego ojcem? Czy mu się małżeństwo nie podoba?
 — Nie wiem tego. Ale powiadają, że jego dostojność znagla go do niego.
 — Znagla! powiadasz, Poel? Wice-król znagla go do tego! To widać, że Ordener nie chce się na to zgodzić?
 — Nie wiem, ekscelencyo. Ale ciągle zdaje się być smutny.