Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/35

 — Czy to nareszcie kapitan Dispolsen?
 Pytającym się w ten sposób był starzec, tyłem do drzwi siedzący, łokciami oparty o stół i z głową na dłonie zwieszoną. Ubrany był w długą, czarną szatę, a na drugim końcu pokoju oko dostrzedz mogło rozbitą tarczę herbową, około której wisiały porwane łańcuchy orderów Słonia i Danebroga; przewrócona korona hrabiowska i szczątki dwóch rąk, emblematycznych znaków sprawiedliwości, złożone na krzyż, dopełniały tych dziwacznych ozdób.
 Starcem tym był Schumacker.
 — Nie, panie — odpowiedział odźwierny.
 Później zaś ten ostatni rzekł do nieznajomego:
 — Oto więzień — i pozostawiając ich razem, zamknął drzwi, ale przedtem mógł jeszcze słyszeć, jak starzec ostrym głosem mówił:
 — Skoro to nie jest kapitan, to nie chcę widzieć nikogo.
 Nieznajomy na te słowa stanął nieruchomy u drzwi, więzień zaś sądząc, że jest sam tylko, nie obrócił się ani na chwilę, zatonął bowiem w głębokiem zamyśleniu.
 Poczem nagle zawołał:
 — Kapitan widać opuścił mnie i zdradził! O ludzie!... ludzie są jak ten lodu kawałek, który Arab wziął za brylant, schował go starannie do worka, a gdy chciał stamtąd wydobyć, znalazł zaledwie kilka kropel wody...
 — Ja nie jestem jednym z tych ludzi — rzekł nieznajomy.
 Schumacker zerwał się gwałtownie.