Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/43

 Dziewica uśmiechnęła się i zamilkła, on również zamilkł i westchnął. Ona pierwsza przerwała milczenie:
 — Co cię tu sprowadza?
 — Przebacz, jeśli obecność moja zasmuca cię może. Przybyłem tu dla pomówienia z hrabią, twoim ojcem.
 — A więc — rzekła Ethel drżącym głosem — przyszedłeś tylko do mego ojca?
 Młody człowiek spuścił głowę, czując niesprawiedliwość tych słów.
 — Oddawna już zapewne — mówiła dalej dziewica tonem wyrzutu — jesteś pan w Drontheim. Nie pomyślałeś może, że już tak długo nie byłeś w tym zamku...
 Ordener dotknięty milczał.
 — I słusznie pan czynisz — mówiła córka więźnia głosem z boleści drżącym — sądzę jednak — dodała z dumą — żeście nie słyszeli, panie Ordener, jakem się modliła.
 — Hrabianko — odparł młodzieniec — słyszałem twoją modlitwę.
 — Nie godzi się, panie, podsłuchiwać w ten sposób.
 — Ja nie podsłuchiwałem, szlachetna hrabianko — rzekł bojaźliwie Ordener — słyszałem mimo mojej woli.
 — Modliłam się za mego ojca — odparła młoda dziewica, pilnie się w niego wpatrując i jakby oczekując odpowiedzi na swoje słowa.
 Ordener milczał.
 — Modliłam się także — mówiła dalej niespokojna i uważna, jaki skutek wywołają jej słowa — za kogoś, który nosi pańskie imię: za syna wice-króla, hrabiego