Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/77

 — Sprawiedliwy Boże! — zawołał Ordener — jakaż okropna profanacya!
 — Święta Opatrzności, miej litość nade mną! — wyszeptał dozorca.
 — Starcze! — mówił dalej Ordener groźnym głosem — czyż tak daleko jesteś od grobu, że ośmielasz się gwałcić winne dla niego poszanowanie i nie obawiasz się, nieszczęśliwy, aby żyjący nie nauczyli cię tego, co się umarłym należy?
 — Łaski! — zawołał biedny dozorca — to nie ja, gdybyś pan wiedział!... — tutaj zatrzymał się, bo przyszły mu na myśl słowa małego człowieka: bądź wierny i milcz.
 — Czy nie widzieliście, panie, człowieka, wychodzącego przez ten otwór? — zapytał po chwili przytłumionym głosem.
 — Tak jest. Czy to twój wspólnik?
 — O nie, panie, on sam tylko jest sprawcą tej zbrodni Przysięgam na potępienie wieczne, na błogosławieństwo niebieskie, na to ciało nawet, tak niegodnie sprofanowane!
 Mówiąc to, Spiagudry rzucił się do nóg Ordenera, a jakkolwiek był odrażającym, to jednak rozpacz, zaklęcia i wyraz prawdy w jego słowach, zdołały przekonać młodego człowieka.
 — Powstań starcze — rzekł — jeżeliś nie znieważył śmierci, nie kalaj również swojej starości.
 Dozorca powstał — Ordener zaś mówił dalej:
 — Kto więc jest ten zbrodniarz?