Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/78

 — Ani słowa więcej, szlachetny panie! Pan nie wiesz o kim mówisz!
 I Spiagudry powtarzał do siebie:
 — Bądź wierny i milcz!
 — Cóż to za tajemnicza i groźna istota? — spytał Ordener. — Chcę ją poznać.
 — Na imię nieba, panie! nie mów pan tak, zamilknij z bojaźni...
 — Bojaźń ust mi nie zamknie, ciebie zaś znagli do mówienia.
 — Przebacz, mój młody panie! — rzekł zrozpaczony Spiagudry — nie mogę...
 — Możesz, ponieważ ja tego chcę. Musisz wymienić świętokradcę!
 Spiagudry chciał jeszcze użyć wybiegu.
 — A więc, szlachetny panie — powiedział — świętokradcą jest zabójca tego oficera.
 — Oficer ten został zamordowanym? — zapytał Ordener, któremu ów zwrot przypomniał cel jego poszukiwania.
 — Tak jest, panie.
 — Ależ przez kogo, przez kogo?
 — Zaklinam cię, panie, na imię Świętej, której matka twoja wzywała, na świat cię wydając, nie znaglaj mnie, abym ci to miał powiedzieć.
 — Gdyby wiadomość ta ważniejszą jeszcze dla mnie stać się mogła, tegoby ciekawość, jaką we mnie wzbudzasz, dokonała. Rozkazuję ci więc wymienić tego mordercę.
 — A więc panie — powiedział Spiagudry — chciej zauważyć na ciele tego nieszczęśliwego głębokie rany,