Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.1.djvu/79

zadane ostremi i długiemi pazury. One mówią jasno, kto jest jego zabójcą.
 I starzec pokazał Ordenerowi długie i wyraźne kresy na nagim i obmytym trupie.
 — Jak to? — zapytał Ordener — a więc to jakieś dzikie zwierzę? niedźwiedź lub...
 — O nie! mój młody panie.
 — Ależ, jeżeli nie dyabeł...
 — Ciszej! strzeż się pan, abyś nie odgadł zbyt dobrze. Czyż pan nigdy nie słyszałeś — mówił dalej dozorca cichym głosem — o człowieku, czy potworze z ludzką twarzą, którego pazury są tak długie, jak szpony Astarotha, który nas zgubił, lub Antychrysta, który nas zgubi w przyszłości?
 — Wyrażaj się jaśniej starcze!
 — Nieszczęście! — mówi Apokalipsa...
 — Ja chcę wiedzieć nazwisko mordercy!
 — Mordercy?... panie zlituj się nade mną, miej litość nad sobą samym...
 — Nie nadużywaj dłużej mojej cierpliwości.
 — A więc, skoro chcesz tego, młody człowieku — prostując się, rzekł Spiagudry donośnym głosem — tym mordercą, tym świętokradcą jest Han z Islandyi.
 Straszne to imię nie było obcem dla Ordenera.
 — Jak to? — zapytał — Han! ten obmierzły rozbójnik!
 — Nie nazywajcie go panie rozbójnikiem; rozbójnicy zwykle w bandy się łączą, on zaś żyje zawsze sam jeden.
 — Skądże ty go znasz, nędzniku? Jakież wspólne zbrodnie zbliżyły was do siebie?