Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/109

 Nieznajomy zmieszał się; rychło jednak przyszedł do siebie i odparł:
 — Tak jest.
 — Dlaczego się górnicy buntują? — spytał znowu mały człowiek.
 — Chcą się uwolnić z pod opieki królewskiej.
 — Czy tylko dlatego?
 — Chcą również wyswobodzić munckholmskiego więźnia.
 — I to jedyny cel tego ruchu? — powtórzył mały człowiek z szyderstwem, które dziwnie zaniepokoiło nieznajomego.
 — Nie znam innego — wybąknął.
 — A! ty nie znasz innego celu!
 Słowa te wypowiedziane były tym samym ironicznym tonem.
 Nieznajomy, chcąc już raz rozegrać stawkę, wydobył z pod płaszcza dobrze wyładowany worek i rzucił go skwapliwie pod nogi potwora.
 — Oto nagroda za twoje dowództwo.
 Mieszkaniec Zwalisk odepchnął worek nogą.
 — Nie chcę tego — rzekł. — Czy sądzisz, że gdybym pragnął złota albo krwi, to czekałbym na twoje pozwolenie, aby pragnienie to zaspokoić?
 Nieznajomy zadrżał ze zdumienia i zarazem mimowolny uczuł przestrach.
 — Jest to podarunek, który górnicy królewscy polecili mi doręczyć tobie.
 — Mówię ci, że go nie chcę. Złoto na nic mi się nie przyda. Ludzie sprzedają chętnie swą duszę, ale nie sprzedają życia. Trzeba im siłą je odbierać.