Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/110

 — Oświadczę więc wodzom górników, że straszliwy Han z Islandyi zgadza się przyjąć dowództwo...
 — Nie przyjmuję go.
 Słowa te, wypowiedziane stanowczo, wywarły na mniemanym pośle górników fatalne wrażenie.
 — Jakto? — zapytał.
 — Nie przyjmuję dowództwa! — powtórzył Han z Islandyi.
 — Nie chcesz przyjąć udziału w wyprawie, która tyle przedstawia korzyści?
 — Bo mogę sam jeden rabować wioski, pustoszyć folwarki, mordować chłopów i żołnierzy.
 — Ależ pomyśl, że przyjmując propozycyę górników, zapewniasz sobie zupełną bezkarność...
 — Czy także w imieniu górników przyrzekasz mi bezkarność? — zapytał Han ze śmiechem.
 — Nie będę ukrywał — odpowiedział nieznajomy tajemniczo — że to w imieniu pewnej potężnej osoby, która zajmuje się powstaniem.
 — A ta potężna osoba czy jest pewna, że jej samej nie powieszą?
 — Gdybyś ją znał, nie wahałbyś się ani przez chwilę.
 — Więc któż to jest taki?
 — Tego powiedzieć nie mogę.
 Mały człowiek postąpił naprzód, a uderzywszy po ramieniu nieznajomego, rzekł z tym samym szyderczym śmiechem:
 — Czy chcesz, żebym ja ci to powiedział?
 Nieznajomy mimowoli wzdrygnął się, poniekąd z przestrachu, poniekąd też z podrażnionej dumy; nie