Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/112

niosłej znikł wyraz obawy, ustępując przed spokojem i pewnością.
 — A więc, tak! — rzekł — chcę z tobą być szczerym. Jestem wistocie kanclerzem. W zamian i od ciebie wymagam szczerości.
 Gwałtowny wybuch śmiechu przerwał mu.
 — Czy potrzebowałeś mnie prosić, abym ci powiedział swoje, albo twoje imię?
 — Powiedz mi więc z równą szczerością: skąd dowiedziałeś się, kto ja jestem?
 — Czy ci nie mówiono, że Han z Islandyi nawskroś gór widzieć może?
 Hrabia chciał jeszcze nalegać.
 — Uważaj mnie za przyjaciela...
 — Daj mi swą rękę, hrabio Ahlefeld! — rzekł opryskliwie mały człowiek.
 Po chwili, wpatrując się w twarz ministra, zawołał:
 — Gdyby w tym momencie nasze dusze opuściły ciało, to zdaje mi się, że szatan długoby się wahał, zanimby stanowczo powiedział, która z nich jest duszą rozbójnika.
 Dumny dygnitarz przygryzł wargi; obawa jednak rozbójnika z jednej strony, a z drugiej konieczność uczynienia z niego swego narzędzia, zmusiła go do stłumienia wściekłości.
 — Nie lekceważ — rzekł — swego własnego interesu; obejmij kierunek powstania i licz na moją wdzięczność.
 — Kanclerzu Norwegii, ty tak spodziewasz się powodzenia twojego przedsięwzięcia, jak stara baba,