Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/123

 — Kto? Poel? Powiedział mi, że kareta wkrótce będzie gotowa — odparł jenerał dyplomatycznie.
 — Mówię o człowieku uwięzionym w Muckholm, jenerale.
 — A....!
 — Czy badanie pańskie wypadło zadawalająco?
 — Tak jest, pani hrabino — rzekł gubernator z zakłopotaniem — zupełnie zadawalająco.
 — Masz zatem na to dowody, że popchnął do buntu górników?
 Okrzyk oburzenia wyrwał się z piersi Lewina.
 — On jest niewinny, szlachetna pani!
 Nagle zatrzymał się, czuł bowiem, że słowa te podyktowało mu serce, ale nie rozum.
 — Niewinny! — powtórzyła hrabina z nietajonym przestrachem, obawiała się bowiem, żeby Schumacker nie dowiódł jenerałowi swej niewinności, a tem samem nie zbił oszczerstw, na których wiele zależało kanclerzowi.
 Gubernator już zoryentował się w położeniu; na nalegania wielkiej kanclerzyny odpowiedział tonem, który ją uspokoił, zdradzał bowiem jakby niepewność i zmieszanie.
 — Niewinny... tak... jeśli pani sobie życzysz...
 — Jeśli sobie życzę, jenerale? — powtórzyła intrygantka ze śmiechem.
 Śmiech ten dotknął jenerała.
 — Szlachetna hrabino — rzekł — pozwól, abym z mego widzenia się z byłym wielkim kanclerzem zdał relacyę tylko wice-królowi.
 Poczem, skłoniwszy się głęboko, zszedł na dzie-