Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/131

 — Bardzo pan łaskaw... ale czy podobna, żebyś nas tak prędko opuszczał?
 — Muszę.
 — Dążyć w góry o tak spóźnionej porze i przy tak falnej pogodzie...
 — Czynię to dla sprawy bardzo ważnej.
 Odpowiedzi młodzieńca nietylko wzbudzały wrodzoną ciekawość gospodarzy, ale ich zarazem dziwiły.
 Rybak przeto powstał i rzekł:
 — Jesteś pan u Krzysztofa Buldusa Braalla, rybaka, ze wsi Surb.
 Żona dodała:
 — Ja zaś jestem Maase Kennybol, jego żona i sługa.
 Wieśniacy norwescy, chcąc zapytać nieznajomego o nazwisko, mają zwyczaj wymieniać mu swoje.
 — Ja — odpowiedział Ordener — jestem podróżny, który nie może być pewnym ani swego imienia, ani drogi, po której dąży.
 Szczególna ta odpowiedź widocznie nie zadawalała rybaka Braalla.
 — Na koronę Gormona Starego — rzekł — sądziłem, że w tej chwili jeden jest tylko człowiek w Norwegii, który nie może być pewnym swego nazwiska. To szlachetny baron Thorvick, który, jak mówią, będzie się teraz nazywał hrabią Danneskiold, a to wskutek małżeństwa z córką kanclerza. Taką przynajmniej wiadomość przyniesiono nam świeżo z Drontheimu. Winszuję ci, panie nieznajomy, tego podobieństwa do syna wice-króla, wielkiego hrabiego Guldenlewa.