Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/137

 — Ja? Zachowaj mnie Boże! To niedźwiedź tam szedł.
 — I jutro pójdziesz go tam szukać? — przerwała Maase z przestrachem.
 — Ależ nie. Zresztą, moi przyjaciele niepodobna przypuścić, ażeby nawet niedźwiedź ośmielił się szukać schronienia w jaskini, gdzie...?
 Nie dokończył, a wszyscy troje przeżegnali się.
 — Masz słuszność — potaknął rybak — jest jakiś instynkt, który zwierzęta uprzedza o tych rzeczach.
 — Moi dobrzy ludzie — rzekł Ordener — powiedzcie mi, co jest tak przestraszającego w tej grocie Walherhoga?
 Zapytani spojrzeli po sobie niemal osłupiali ze zdziwienia, jak gdyby nie mogli zrozumieć podobnego zapytania.
 — Wszak to tam jest grób króla Waldera? — dodał młodzieniec.
 — Tak — odparła rybaczka — grób zbudowany z kamieni, które czasem śpiewają.
 — I to jeszcze nie wszystko — zauważył rybak.
 — O nie! — mówiła dalej rybaczka — w nocy widziano tam nieraz tańczące kości nieboszczyków.
 — A i to jeszcze nie wszystko — odezwał się góral.
 Potem zamilkli, jak gdyby nie śmieli mówić dalej.
 — No i cóż tam jest więcej nadnaturalnego? — zapytał znowu Ordener.
 — Młodzieńcze — rzekł poważnie góral — nie odzywaj się tak lekkomyślnie, skoro widzisz, że ja, stary i siwy wilk, drżę, kiedy o tem mówię.