Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/138

 Na to Ordener odpowiedział z łagodnym uśmiechem:
 — Chciałbym jednak wiedzieć o wszystkiem, co się dzieje w grocie Walderhoga, ponieważ tam właśnie idę.
 Słowa te przejęły strachem słuchających.
 — Do Walderhoga! O nieba! pan idziesz do Walderhoga? — zawołał rybak. — I mówisz to takim głosem, jak gdyby kto inny powiedział: — Idę do Loevig, aby tam sprzedać dorsze! — albo na dolinę Ralpha, na połów śledzi! — Do Walderhoga, wielki Boże!
 — Nieszczęśliwy młodzieńcze! — dodała kobieta — urodziłeś się widać bez anioła stróża! Żaden święty z nieba snąć nie jest twym patronem! Można to przypuszczać, gdyż sam powiedziałeś, że nie jesteś pewny swego imienia.
 — A jakiż cel — przerwał góral — może prowadzić waszą łaskawość do tego straszliwego miejsca?
 — Mam ważnej rzeczy zażądać od kogoś — odpowiedział Ordener.
 — Panie nieznajomy — rzekł rybak — zdajesz się nie znać dokładnie tego kraju. Czy się nie mylisz? Bo być nie może, abyś miał zamiar iść do groty Walderhoga.
 — Jeśli przytem — dodał góral — chcesz pan mówić z ludzką istotą, to nie znajdziesz tam nikogo...
 — Oprócz szatana — dokończyła rybaczka.
 — Szatana! Jakiego szatana?
 — Tego, dla którego grób śpiewa i tańczą nieboszczyki.
 — Pan widać nie wiesz — rzekł rybak głos