Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/140

 — Czy godzi się śmierć bezużyteczną stawiać na równi z celem ważnym, chociaż niebezpiecznym? — zapytał Ordener.
 Braall pokiwał głową, jego zaś brat zwrócił na młodzieńca badawcze spojrzenie.
 — Rozumiem — zawołał nagłe rybak — pan chcesz zarobić tysiąc talarów królewskich, które wysoki syndyk naznaczył za głowę tego szatana z Islandyi.
 Ordener uśmiechnął się.
 — Panie mój — mówił dalej rybak ze wzruszeniem — usłuchaj nas i wyrzeknij się tego zamiaru. Jestem biedny i stary, a jednak za pańskie tysiąc talarów nie dałbym resztki swojego życia, choćby to był dzień tylko jeden.
 Błagające i życzliwa spojrzenie żony rybaka śledziło, jaki skutek wywrze na nieznajomym prośba jej męża. Ordener spiesznie odparł:
 — Nader ważna sprawa zmusza mnie do szukania rozbójnika, którego wy nazywacie szatanem; robię to dla innych, a nie dla siebie...
 Góral, który ani na chwilę nie spuścił oczu z Ordenera, nie pozwolił mu dokończyć.
 — Teraz pana rozumiem — rzekł — i wiem, dlaczego szukasz szatana islandzkiego.
 — Chcę go zmusić do walki — rzekł młodzieniec.
 — Tak jest — potwierdził Kennybol — dano panu bardzo ważne zlecenie, nieprawdaż?
 — Jużem to powiedział.
 Po tych słowach, góral zbliżył się do Ordenera z oznakami porozumienia i, na wielkie jego zdziwienie, rzekł półgłosem: