Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/146

 — Czekałem na ciebie.
 — Zrobiłem więcej — rzekł młodzieniec — gdyż szukałem cię.
 Rozbójnik założył ręce na piersiach.
 — Czy wiesz, kto jestem?
 — Wiem.
 — I nie lękasz się?
 — Teraz już się nie lękam.
 — Bałeś się więc, idąc tutaj? — zapytał potwór, podnosząc głowę dumnie.
 — Obawiałem się, że cię może nie spotkam.
 — Wyzywasz mnie, a nogi twoje potrącały przed chwilą o trupy ludzi, przeze mnie zabitych.
 — Jutro, być może, o twój trup potrącą.
 Mały człowiek zatrząsł się z gniewu. Ordener zachował postawę spokojną i pewną siebie.
 — Strzeż się! — wyszeptał wreszcie chrapliwie rozbójnik — spadnę na ciebie, jak grad norweski na dach z sitowia...
 — Przeciw tobie nie potrzeba mi innego puklerza.
 W spojrzeniu Ordenera było coś, co imponowało potworowi i upokarzało go. Zaczął wyrywać pazurami sierć ze swego płaszcza, jak tygrys, który szarpie trawę, zanim rzuci się na swą ofiarę.
 — Dajesz mi poznać, co to jest litość...
 — A ty, co to jest pogarda.
 — Dziecko! głos twój słodki a twarz świeża, jak głos i twarz młodej dziewicy: jaką śmierć sobie wybierasz?
 — Twoją.