Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/147

 Mały człowiek roześmiał się.
 — Ty nie wiesz, że jestem szatanem, że duch mój jest duchem Ingolpha Tępiciela?
 — Wiem, że jesteś rozbójnikiem, który popełnia morderstwa dla złota.
 — Mylisz się — przerwał potwór — nie dla złota, lecz dla krwi.
 — Czy nie byłeś zapłacony przez Ahlefelda za zabicie kapitana Dispolsena?
 — O czem mówisz? Co to za nazwiska?
 — Nie znasz kapitana Dispolsena, którego zamordowałeś na płaszczyźnie Urchtal?...
 — Być może, ale zapomniałem o nim tak, jak i o tobie za trzy dni zapomnę.
 — Nie znasz hrabiego Ahlefelda, który zapłacił ci za wydarcie kapitanowi żelaznej szkatułki?
 — Ahlefeld! Poczekaj... Tak, znam go. Wczoraj piłem krew jego jedynaka z czaszki mojego syna.
 Ordener wstrząsnął się ze zgrozy.
 — Czyś nie był zadowolony z zapłaty?
 — Z jakiej zapłaty? — zapytał rozbójnik.
 — Twój widok wstrętem mnie przejmuje. Trzeba raz skończyć. Wszak przed tygodniem skradłeś żelazną szkatułkę jednej z twoich ofiar oficerowi munckholmskiego pułku?
 Na te słowa rozbójnik żywo się poruszył.
 — Oficer munckholmskiego pułku! — szepnął, a po chwili zagadnął, wpatrując się w młodzieńca płomiennym wzrokiem: — Może i ty także jesteś oficerem tego pułku?
 — Nie! — odparł Ordener.