Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/148

 — Tem gorzej! — mruknął rozbójnik, przyczem twarz mu się zachmurzyła.
 — Czy odpowiesz — dopytywał uporczywie Ordener — gdzie jest szkatułka, którą skradłeś kapitanowi?
 Mały człowiek zdawał się przez chwilę zastanawiać.
 — A na Ingolpha! to ta nędzna skrzynka żelazna tylu ludzi zajmuje... Upewniam cię, że prędzej znajdą trumnę z twemi kośćmi, jeżeli tylko je kto do niej złoży, niż ową skrzynkę.
 Z odpowiedzi tej wywnioskował Ordener, że rozbójnik zna poszukiwaną przez niego szkatułkę, powziął przeto nadzieję co do jej odzyskania.
 — Powiedz mi — rzekł — coś z tą szkatułką zrobił? Czy jest ona teraz w posiadaniu hrabiego Ahlefelda?
 — Nie.
 — Śmiejesz się, więc kłamiesz.
 — Myśl, co ci się podoba. Co mnie to obchodzi?
 Potwór odpowiadał szyderczo i urągliwie, Ordener przeto powziął przekonanie, że usiłuje go w błąd wprowadzić. Trzeba go zatem było, chcąc wydobyć prawdę, rozwścieklić lub przestraszyć. Odezwał się więc podniesionym głosem:
 — Musisz oddać tę szkatułkę!
 Potwór wybuchnął śmiechem.
 — Musisz mi ją oddać! — powtórzył młodzieniec nakazująco.
 — Czyś przywykł rozkazywać turom i niedźwiedziom? — zapytał potwór wciąż się śmiejąc urągliwie.