Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/15

 — O Boże! — zawołała wdowa i twarz swą w dłoniach ukryła.
 — Cóż to? — rzekł mały człowiek — czyż po dwudziestu czterech latach nie przywykłaś jeszcze do widoku twego małżonka, na którego całą wieczność patrzeć musisz?
 — Całą wieczność! — wyszeptała z przestrachem.
 — Słuchaj, Lucy Pelnyrh, przynoszę ci nowiny o twoim synu.
 — Moim synu! Gdzież on jest? dlaczego tu nie przychodzi?...
 — Bo przyjść nie może.
 — Panie... powiedz mi — mówiła dalej — gdzie on jest? Niestety i ty więc możesz szczęście mi przynosić!
 — W samej rzeczy szczęśliwą przynoszę ci nowinę — rzekł mały człowiek głucho — ty bowiem słabą jesteś kobietą i dziwię się, żeś mogła urodzić takiego jak on syna. Pociesz się więc; obawiałaś się, aby syn twój nie poszedł moim śladem: teraz nie lękaj się już niczego.
 — Jak to! — zawołała matka z uniesieniem — mój syn, mój ukochany Gill, tak bardzo się odmienił?
 Pustelnik patrzał na jej radość z ponurym uśmiechem.
 — O tak! bardzo się odmienił — rzekł nareszcie.
 — Dlaczegóż więc nie biegnie w moje objęcia? Gdzieś go widział? Co on robił?
 — Spał.