Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/155

rucznik, lekki i żywy, machał rózeczką, którą ułamał z krzaków, rosnących przy drodze.
 — Co ci jest, kapitanie? Dlaczego jesteś tak smutny?
 — Widać, że mam powód do tego — odparł kapitan, nie podnosząc głowy.
 — Do kata, precz ze smutkiem! Spójrz na mnie. Nie jestem smutny, chociaż mam do złego humoru powody.
 — Wątpię, baronie Randmer. Co do mnie, straciłem jedyne moje dobra, cały mój majątek.
 — Kapitanie Lory, widzę, że nasze szczęście zupełnie jest jednakie. Niewięcej jak dwa tygodnie temu, porucznik Alberik wygrał ode mnie jednym rzutem kości mój piękny zamek Randmer z przyległościami, co mnie wszakże nie doprowadziło do rozpaczy.
 Kapitan odparł posępnie:
 — Poruczniku, straciłeś tylko twój piękny zamek, a ja straciłem psa.
 Na wesołej twarzy porucznika ukazał się wyraz spółczucia.
 — Kapitanie, pociesz się; przecież ja, co straciłem mój zamek...
 — I cóż to znaczy? — przerwał kapitan. — A zresztą pan odegrasz swój zamek.
 — A pan dostaniesz innego psa.
 — Być może, ale nie odzyskam już mego biednego Drakę.
 Umilkł, a łzy spływały z jego oczu na twarz surową i ogorzałą.
 — Nie kochałem nigdy — mówił dalej — nikogo