Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/16

 Nieszczęśliwa wdowa, w uniesieniu radości, nie widziała ani złowieszczego spojrzenia, ani szyderczego uśmiechu małego człowieka.
 — Dlaczegożeś go nie obudził, nie powiedział mu: Gillu, pójdź do twojej matki?!
 — Jego sen był bardzo głęboki.
 — Kiedyż więc przyjdzie? Powiedz mi, błagam cię, czy ja go prędko zobaczę?
 Fałszywy pustelnik dobył z pod swej sukni czarę szczególnego kształtu.
 — A więc, wdowo, pij za prędki powrót twego syna.
 Wdowa krzyknęła z przerażenia: owa czara, to była czaszka ludzka. Gestem tylko okazała strach swój, nie mogąc wymówić ani słowa.
 — Nie odwracaj swych oczu, kobieto! — zawołał nagle mały człowiek straszliwym głosem. — Chcesz widzieć twojego syna?... Patrz więc, mówię ci — patrz! bo oto wszystko, co się po nim zostało!
 I przy czerwonawem świetle gasnącej lampy, przysunął do bladych ust matki nagą i wyschłą czaszkę jej syna.
 Zawiele ta nieszczęśliwa kobieta przeniosła cierpień, aby jedno więcej nieszczęście złamać ją mogło. Utkwiła więc w dzikiego pustelnika spojrzenie nieruchome i bezmyślne.
 — Śmierć — wyszeptała słabo — śmierć! O, pozwól mi umrzeć!
 — Umieraj, jeśli tego pragniesz!... ale pamiętaj, Lucy Pelnyrh, o lesie Thoctre; nie zapomnij o dniu,