Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/6

 Sekretarz, którego Wapherneyem nazywano, nagle powstał.
 — W to już nigdy nie uwierzę, Ryszardzie — rzekł. — Gubernator jest tak dobry i zbyt wiele okazywał litości dla skazanych, ażeby...
 — Czytaj więc sam, skoro nie wierzysz.
 Wątpiący wziął do ręki prośbę, na której znalazł fatalny znak odmowy.
 — Doprawdy — rzekł — że ledwie oczom swoim wierzyć mogę. Prośbę tę jeszcze raz przedstawię jenerałowi. Kiedy jego ekscelencya przeglądał te papiery?
 — Zdaje mi się, że ze trzy dni temu.
 — Było to — odparł Ryszard zcicha — owego poranku, kiedy baron Ordener zjawił się na tak krótko i znikł tak tajemniczo.
 — Patrzajcie no — zawołał znowu Wapherney — na śmiesznem podaniu tego Benignusa Spiagudry napisano: tribuatur...
 Ryszard parsknął śmiechem.
 — Wszak to ten dozorca trupów, Arturze, co zniknął tak szczególnym sposobem?
 — Tak jest — odparł Artur — w jego trupiarni znaleziono pokaleczonego jednego z umarłych, wskutek czego sprawiedliwość ściga go jako świętokradcę. Pozostały jednak w Spladgeście sługa dozorcy, mały Lapończyk, utrzymuje, a z nim i cały lud, iż go dyabeł porwał jako czarnoksiężnika.
 — Otóż to osobistość — zawołał Wapherney ze śmiechem — pozostawiająca po sobie piękną reputacyę.
 Zaledwie umilkł, kiedy wszedł czwarty sekretarz.