Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.2.djvu/80

 Ethel, widząc swego ojca wpadającego w melancholię, uspokoiła się nieco; w jej dziecięcem i dziewiczem sercu odzywał się głos zwycięsko zbijający smutną filozofię starca.
 — Mój ojcze — rzekła upewniająco — Ordener powróci; on nie taki, jak inni ludzie.
 — Skądże to wiesz, moja córko?
 — Ty sam wiesz o tem, ojcze mój i panie.
 — Nic o tem nie wiem — rzekł starzec. — Słyszałem od niego słowa człowieka, które mi zapowiadały czyny wielkie i zbożne.
 Później dodał z gorzkim uśmiechem:
 — Zastanawiałem się nad niemi i znalazłem, że jego słowa były za piękne, aby w nie wierzyć można.
 — A ja, panie, wierzyłam w nie właśnie dlatego, że były tak piękne.
 — O! moje dziecię, gdybyś była tem, czem być powinnaś, to jest hrabianką Tonsberg i księżniczką Wollin, otoczoną przez cały dwór układnych zdrajców i interesownych wielbicieli, wtedy twa łatwowierność bardzoby dla ciebie była niebezpieczną.
 — Ojcze mój, to nie łatwowierność, ale zaufanie.
 — Łatwo z tego odgadnąć, Ethelo, że część francuskiej krwi płynie w twoich żyłach.
 Myśl ta niepostrzeżenie wprowadziła starca na drogę wspomnień, mówił przeto dalej z pewną przyjemnością:
 — Ci, co zepchnęli twego ojca z najwyższych dostojeństw w nędzę poniżenia, muszą jednak przyznać, że jesteś córką Karoliny, księżniczki Tarentu, i że