Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/112

usiądę w oknie wieżycy, aby widzieć, jak będziesz wchodził na szafot, a w ten sposób dusze nasze razem ulecą w niebiosa. Gdybym umarła zanim ciebie dotknie topór kata, wtedy poczekam na ciebie. Bo już jesteśmy małżonkami i dziś wieczorem trumna będzie naszem łożem ślubnem.
 Ordener przycisnął ją do zbolałej piersi i zdołał tylko wyszeptać słowa, będące treścią całej jego duszy:
 — Jesteś moją, Ethelo...
 — Dzieci — rzekł kapelan z rozrzewnieniem — pożegnajcie się. Już czas.
 Z piersi Etheli wydarł się jęk bolesny, lecz spojrzawszy na ukochanego, odzyskała energię, rzuciła się przed nim na kolana, prosząc kornie:
 — Żegnaj, Ordenerze ukochany, panie mój, daj mi swe błogosławieństwo.
 Skazaniec spełnił to tkliwe żądanie, poczem odwrócił się, aby pożegnać kapłana. Starzec również ukląkł.
 — Co czynisz, mój ojcze? — zapytał zdziwiony Ordener.
 — I ja czekam na twe błogosławieństwo, mój synu — rzekł starzec.
 Ordener przemówił uroczyście, głęboko wzruszony:
 — Niechaj cię niebo błogosławi, ojcze, niechaj ześle na ciebie błogości, jakie modlitwy twoje sprowadzają na tych, nad którymi zbawczą roztaczasz opiekę.
 W ponurej celi zaszemrały ostatnie pożegnania i ostatnie pocałunki; a po chwili zagrzytały ciężkie rygle — drzwi żelazne rozłączyły młodych małżonków, których wkrótce śmierć połączyć miała w wieczności.

---