Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/13

 — Jestem Ethel Schumacker. Ojciec mówi, że w kołysce nazywano mnie hrabianką Tongsberg i książniczką Wollin.
 — Twój ojciec to mówi! — zawołała nieznajoma szyderczo, niezwłocznie jednak zapanowała nad sobą i znów dawnym zapytała tonem: — Wiele doznałaś nieszczęść, moje dziecię!
 — Od urodzenia nieszczęście chwyciło mnie w swoje żelazne ramiona — odpowiedziała dzieweczka. — Szlachetny mój ojciec mówi, że opuści mnie ono dopiero przy śmierci.
 Na ustach nieznajomej zjawił się uśmiech złośliwy: po chwili badała dalej:
 — I nie szemrzesz przeciw tym, którzy na całe życie wtrącili cię do więzienia? Nie przeklinasz sprawców waszego nieszczęścia?
 — O nie, bo lękam się, aby nasze przekleństwa nie sprowadziły na nich męczarni, jakie oni nam zadają.
 — A czy znasz sprawców tych męczarni?
 Ethel myślała przez chwilę, poczem rzekła:
 — Wszystko się stało z woli nieba.
 — Czy ojciec nie mówi ci nigdy o królu?
 — O królu?... Za niego modlę się rano i wieczór, choć go nie znam wcale.
 Ethel nie zrozumiała, dlaczego nieznajoma, usłyszawszy jej odpowiedź, przygryzła wargi.
 — Czy twój nieszczęśliwy ojciec nie wymienia ci w gniewie swoich nieubłaganych wrogów: jenerała Arensdorfa, biskupa Spolyson i kanclerza Ahlefelda?
 — Zupełnie nie znam tych nazwisk.