Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/147

 Kat tupnął gniewnie nogą o ziemię.
 — Twoje szczęście, że się spieszę — rzekł.
 Wydobył potem ze skórzanego worka pieniądze i wręczając je Hanowi, dodał zgryźliwie:
 — Masz, przeklęty dyable islandzki, twoje dwa dukaty. Szatan nie dałby z pewnością tyle za twą duszę, ile ja daję za ciało.
 Rozbójnik wziął dwie sztuki złota, a natychmiast strażnik wyciągnął po nie rękę.
 — Daj mi wpierw to, co od ciebie żądałem.
 Strażnik wyszedł i wrócił po chwili, niosąc snopek świeżej słomy i fajerkę pełną rozżarzonych węgli, którą położył blizko więźnia.
 — Otóż to — rzekł Han, oddając mu dwa dukaty — teraz przynajmniej ugrzeję się tej nocy. Jeszcze jedno słowo — dodał dzikim głosem — wszak więzienie dotyka koszar muszkieterów munckholmskich?
 — Tak jest — potwierdził strażnik.
 — A wiatr z której wieje strony?
 — Zdaje mi się, że od wschodu.
 — To dobrze.
 — Co ci na tem zależy? — zapytał ciekawie strażnik.
 — E, nic tak dalece — odpowiedział Han.
 — Bądź zdrów do jutra — rzekł kat — do jutra rano.
 — Tak jest, do jutra — powtórzył rozbójnik dziwnym głosem.
 Łoskot zamykających się drzwi nie pozwolił katowi i dozorcy słyszeć szyderczego śmiechu, który towarzyszył tym słowom.

---