Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/166

 — Panie — odparł Ordener — wracam właśnie od mojego ojca z Berghen, ażeby uścisnąć drugiego ojca w Drontheim.
 — Co chcesz przez to powiedzieć? — zapytał starzec.
 — Że pragnę, abyś mi pan dał swoją córkę, szlachetny panie.
 — Moją córkę? — powtórzył więzień, zwracając się do Etheli zarumienionej i drżącej.
 Nagle zachmurzyło się jego czoło.
 — Mój synu — rzekł po chwili — jesteś szlachetny i zacny; chociaż twój ojciec wiele mi wyrządził złego, jednak wszystko mu przebaczam dla ciebie i chętniebym patrzył na ten związek, ale jest ważna przeszkoda.
 — Jaka? — zapytał Ordener zaniepokojony.
 — Kochasz moją córkę, lecz jestżeś pewien, że ona ciebie kocha?...
 Młodzi wymienili zdumione spojrzenie.
 — Tak jest — mówił dalej Schumacker. — Cenię cię i chętnie nazwałbym cię swym synem, ale moja córka na to się nie zgodzi. Właśnie niedawno wyznała mi, że czuje niechęć dla ciebie. Od czasu twego wyjazdu milczy, kiedy jej o tobie wspominam, zdaje się nawet unikać myśli o tobie, jakby myśl ta przykrość jej sprawiało. Wyrzeknij się więc swej miłości, Ordenerze. Zresztą, z miłości można się tak samo wyleczyć, jak i z nienawiści.
 — Panie! — zawołał Ordener zdumiony.
 — Mój ojcze!.. — szepnęła Ethel, składając ręce.