Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/167

 — Bądź spokojna, moja córko — przerwał jej starzec. — Małżeństwo to bardzoby mnie radowało, ale tobie nie jest miłe. Nie chcę przeto uczynić przykrości twemu sercu, Ethelo. Od piętnastu dni bardzo się zmieniłem. Nie będę cię przymuszał, jesteś wolną.
 — Już nią nie jest — zauważył Anastazy Munder z uśmiechem.
 — Mylisz się mój ojcze — dodała Ethel ośmielona — ja wcale nie czuję wstrętu do Ordenera.
 — Jakto? — zapytał ojciec.
 — Jestem... — szepnęła Ethel, ale dokończyć nie śmiała.
 Ordener ukląkł przed starcem.
 — Ona jest moją żoną, drogi ojcze! Przebacz mi, jak mi własny ojciec przebaczył i pobłogosław twoim dzieciom.
 Schumacker, zdziwiony, pobłogosławił klęczącą przed nim młodą parę.
 — W swojem życiu — rzekł — tyle razy przeklinałem, że obecnie bez wahania chwytam sposobność błogosławienia. Ale teraz wytłumaczcie mi...
 Opowiedzieli mu wszystko. Starzec płakał łzami szczęścia.
 — Uważałem się za mędrca — mówił — a jestem stary i nie pojąłem serca młodej dziewczyny!
 — A więc jestem żoną Ordenera! — zawołała Ethel z dziecięcą radością.
 — Ordenerze Guldenlew — odezwał się znów stary więzień — jesteś więcej wart ode mnie, gdyż ja, w czasach swej pomyślności, nie zniżyłbym się do tego stopnia, żeby zaślubić córkę nieszczęśliwego wygnańca.