Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/17

prawo do pewnej wdzięczności, a tymczasem ty mi okazujesz niechęć.
 Wyrzut ten dotknął Ethelę.
 — O! przebacz mi, szlachetna pani — rzekła — ale dotąd, widzieliśmy tutaj tylko wrogów... Nie ufałam ci, pani, z początku, przyznaję; ty jednak mi przebaczysz to, nieprawda?
 Nieznajoma uśmiechnęła się.
 — Jakto! moja córko, czy dotąd ani jednego nie znaleźliście przyjaciela?
 Twarz Etheli żywym zapłonęła rumieńcem; zawahała się przez chwilę.
 — O! tak — wyszeptała nareszcie — Bóg wie całą prawdę. Znaleźliśmy przyjaciela, szlachetna pani... jednego tylko.
 — Jednego? — powtórzyła żywo blada kobieta. — Wymień go; nie wiesz nawet, jak tu ważne... To dla ocalenia twego ojca... Któż jest ten przyjaciel?
 — Nie wiem — rzekła Ethela.
 Nieznajoma zadrżała.
 — Ja chcę wam dopomódz, ocalić was, a ty żartujesz sobie ze mnie. Pomyśl tylko, że tu idzie o życie twojego ojca. Któż jest, powiedz mi, ten przyjaciel, o którym wspomniałaś?
 — Bogiem się świadczę — szlachetna pani, że znam tylko jego imię...
 — Wymieńże chociaż to imię?
 — Ordener...
 Ethel wypowiedziała to z przykrością, jaką uczuwamy, wymawiając wobec kogoś obojętnego imię najdroższe, naujukochańsze.