Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/28

na jego twarzy, łatwo było poznać, że wie o fatalnej nowinie.
 Spojrzenia obu starców, Jonasza i Kennybola, spotkały się i obaj zaczęli kiwać głowami, jakby zgadzając się wzajemnie.
 — No i cóż Jonaszu? I cóż Kennybolu? — zapytał popędliwie Norbith.
 Stary wódz górników z Faroer przesunął zwolna ręką po czole, zmarszczkami pokrytem i odparł z cicha dowódcy górali z Kole na jego znaczące spojrzenie:
 — Tak, to prawda, na nieszczęście, to zupełna prawda. Przecie Gormon Woestroem widział ich wszystkich.
 — Kiedy więc tak się rzeczy mają — rzekł Kennybol — cóż wypada czynić?
 — Co czynić? — powtórzył Norbith.
 — Ja myślę, Kennybolu, że najlepiej będzie zatrzymać się.
 — A jeszcze lepiej, bracie Jonaszu, zupełnie się cofnąć.
 — Zatrzymać się? cofnąć? — zawołał Norbith. — Trzeba iść naprzód! Obaj starcy zwrócili na niego spojrzenia zimne i zdziwione.
 — Iść naprzód? — powtórzył Kennybol. — A muszkieterzy munckholmscy?
 — A ułani szlezwiscy? — podchwycił Jonasz.
 — A dragoni duńscy? — dodał Kennybol.
 Norbith tupnął nogą.
 — A opieka królewska? — zawołał — a moja matka, umierająca z głodu i zimna?