Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/35

 Baron wysłuchał dziwnego wezwania nie bez zdziwienia, lecz nie ruszył się z miejsca.
 — Bardzo ważną radę, pułkowniku — powtórzył człowiek w wielkich rękawicach.
 Natarczywość ta zdecydowała barona Voethauna. W czasie niespokojnym i ze względu na zadanie, jakie miał spełnić, nie mógł lekceważyć żadnej wskazówki.
 — Chodźmy więc! — rzekł.
 Mały człowiek szedł przed nim, a gdy się znaleźli za miastem, zatrzymał się.
 — Pułkowniku — zapytał — czy chcesz za jednym zamachem wytępić wszystkich buntowników?
 Pułkownik zaczął się śmiać.
 — Byłby to wcale niezły początek kampanii — odpowiedział wesoło.
 — Każ zatem urządzić zasadzkę żołnierzom twoim w wąwozach Czarnego Słupa. Bandy rokoszan będą tam obozowały tej nocy. Po pierwszym wystrzale, rzuć się na nich ze swoimi ludźmi. Zwycięztwo będzie łatwe.
 — Rada bardzo dobra, mój zuchu i dziękuję ci za nią. A skądże wiesz o tem, co mówisz?
 — Gdybyś mnie znał, pułkowniku, zapytałbyś wtedy, czy mógłbym o tem nie wiedzieć.
 — Któż ty jesteś?
 Mały człowiek tupnął nogą gniewnie.
 — Nie przyszedłem tutaj, aby ci się przedstawić! — zawołał.
 — Nie lękaj się niczego. Ktokolwiek jesteś, usłu-