Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/48

 Nieznajomy zaczął się śmiać.
 — Ho! ho! na Ingolpha! sądziłem, że Han z Islandyi jest zręczniejszy.
 — W ten sposób — rzekł olbrzym — Han z Islandyi ratuje tych, którzy go o to błagają.
 — Masz słuszność!
 Dwaj straszni przeciwnicy natarli na siebie. Siekiera żelazna i topór kamienny spotkały się, a uderzyły o siebie tak silnie, że oba ostrza w tysiące iskrzących rozpadły się części.
 Szybszy niż myśl, mały człowiek chwycił za drewnianą maczugę, leżącą na ziemi i unikając olbrzyma, który się nachylił, aby go chwycić w swoje ramiona, zadał oburęcznie maczugą szalony cios w czoło swego kolosalnego przeciwnika.
 Olbrzym wydał stłumiony okrzyk i upadł. Wtedy mały człowiek kopnął go z tryumfem nogą.
 — Za ciężkie dla siebie nosiłeś imię — rzekł.
 I potrząsając zwycięsko maczugą, pobiegł innych dla siebie szukać ofiar.
 Olbrzym nie był zabity. Gwałtowność ciosu odurzyła go tylko. Po chwili otworzył oczy i poruszył się. Wtedy właśnie jeden z muszkieterów spostrzegł go i rzucił się nań wołając:
 — Han z Islandyi ujęty, zwycięztwm!
 — Han z Islandyi ujęty! — powtórzyło tysiące głosów z tryumfem lub rozpaczą.
 Mały człowiek w tym czasie zniknął.
 Górale przekonali się, że muszą uledz przeważającej sile, z muszkieterami bowiem złączyli się tyralierzy z lasu, oraz oddziały ułanów i dragonów, pieszo