Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/50

VII.

 Niech kto chce goreje pod. tym ogniem ukrytym.

Brantôme.

 — Otwórz okno, moja córko, te szyby są tak ciemne, a ja chciałbym widzieć trochę światła dziennego.
 — Dziennego światła, mój ojcze? Już noc się zbliża.
 — Jeszcze widać promienie słońca na wzgórzach, otaczających zatokę. Potrzebuję odetchnąć świeżem powietrzem przez kraty mojego więzienia. Niebo jest tak czyste!
 — Mój ojcze, nadchodzącą burzę widać na horyzoncie.
 — Burzę, Ethelo? Gdzież ty ją widzisz?...
 — Właśnie dlatego, że niebo jest tak czyste, mój ojcze, sądzę, że będzie burza.
 Starzec spojrzał na młodą dziewicę ze zdziwieniem.
 — Gdybym tak myślał w mojej młodości — rzekł — nie dostałbym się tutaj.
 Później dodał głosem mniej wzruszonym:
 — To, co mówisz, jest słuszne, ale niewłaściwe twemu wiekowi. Nie pojmuję, w jaki sposób twój młody rozsądek podobny jest do mego starego doświadczenia.