Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/54

 Ethel zamknęła książkę.
 — Ethelo — zapytał Schumacker — czy myślisz czasami o Ordenerze?...
 Dzieweczka, zmieszana, zadrżała.
 — Tak — mówił dalej — o Ordenerze. który udał się...
 — Ojcze mój i panie — przerwała Ethel — po co się mamy nim zajmować? Myślę, jak i ty mój ojcze, że on już nigdy nie powróci.
 — Nie powróci, moja córko? Ja tego nie mogłem powiedzieć. Jakieś przeczucie mówi mi właśnie, że go jeszcze zobaczymy.
 — Nie tak jednak myślałeś niedawno, ojcze, bo mówiłeś o nim z nieufnością.
 — Czyż tak rzeczywiście mówiłem?
 — Tak jest, mój ojcze, i ja także jestem twego zdania: mniemam, że on nas zwiódł tylko.
 — Że nas zwiódł, moja córko? Tak o nim sądząc postąpiłem, jak wszyscy ludzie, co potępiają, nie mając na to dowodów... Ze strony Urdenera widziałem zawsze oznaki prawdziwej życzliwości.
 — A skąd wiesz, mój ojcze, że jego serdeczne słowa nie kryły w sobie podstępnych myśli?
 — Ludzie zazwyczaj niechętnie zbliżają się do nieszczęścia i niełaski. Gdyby Ordener nie był mi życzliwym, nie przychodziłby bez szlachetnego celu do więzienia.
 — Czy pewny jesteś, mój ojcze — zapytała Ethel drżącym głosem — że bywając tutaj, nie miał on innego celu?
 — Jakiż? — podchwycił starzec żywo.