Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/81

czem zwracając się nagle do obwinionego, siedzącego obok starca, zapytał o jego nazwisko.
 Był tę góral kolosalnego wzrostu z obwiązaną głową, który, powstawszy, rzekł:
 — Jestem Han z Klipstadur, z Islandyi.
 Szmer przerażenia rozległ się w tłumie, a Schumacker, podniółszy swą głowę, spojrzał bystro na straszliwego sąsiada, od którego wszyscy współobwinieni trzymali się w pewnej odległości.
 — Hanie z Islandyi — zapytał prezydujący — co masz sądowi do powiedzenia?
 Ethelę niemniej od innych zaciekawiła obecność słynnego rozbójnika, którego oddawna widywała w chwilach bojaźliwych przywidzeń. Z trwożliwą przeto chciwością spojrzała na potwornego olbrzyma, z którym jej Ordener zapewnie walczył — i którego, być może, stał się ofiarą. Myśl ta boleśnie wstrząsnęła jej sercem i dlatego, pogrążona w mnóstwie rozdzierających wspomnień, niezbyt zważała na odpowiedź Hana z Islandyi. Słyszała tylko, że rozbójnik uznał się za przywódcę band buntowniczych.
 — I czy to sam z siebie — badał prezydujący — czy też z postronnej namowy, przyjąłeś dowództwo nad powstańcami?
 — Wskutek namowy — odparł rozbójnik.
 — A któż popchnął cię do tej zbrodni?
 — Jakiś człowiek nazwiskiem Hacket.
 — Któż to był ten Hacket?
 — Ajent Schumackera, którego nazywał także hrabią Griffenfeld.
 Prezydujący zwrócił się do Sehumackera.