Strona:Wiktor Hugo - Han z Islandyi T.3.djvu/82

 — Obwiniony — rzekł — czy znasz tego Hacketa?
 — Uprzedziłeś mnie, hrabio Ahlefeld — odpowiedział starzec — ja chciałem to samo zadać ci pytanie.
 — Obwiniony Schumacker, źle czynisz kierując się tylko nienawiścią. Trybunał sposób twej obrony weźmie pod uwagę.
 — Panie tajny sekretarzu — odezwał się biskup do człowieka nizkiego wzrostu, który zdawał się pełnić obowiązki pisarza i oskarżyciela — czy ten Hacket znajduje się w liczbie moich oskarżonych?
 — Nie, wasza ekscelencyo — odpowiedział sekretarz.
 — A czy wiadomo, co się z nim stało?
 — Nie zdołano go uchwycić, umknął zapewne.
 Kiedy tajny sekretarz mówił, zdawało się, że się stara głos swój odmienić.
 — Ja myślę, że znikł zupełnie — rzekł Schumacker.
 — Panie sekretarzu — pytał dalej biskup — czy kazano ścigać tego Hacketa? Czy jest jego rysopis?
 Zanim tajny sekretarz zdołał odpowiedzieć, jeden z obwinionych powstał; był to młody górnik z twarzą surową i dumną.
 — Można go mieć z łatwością — rzekł silnym głosem, — Nędzny Hacket, ajent Schumackera, jest to człowiek małego wzrostu, z twarzą okrągłą i niby dobroduszną, ale w tej dobroduszności czuć było coś piekielnego. A jego głos, książę biskupie, bardzo jest podobny do głosu tego pana, co to pisze przy stole, a którego wasza ekscelencya nazywasz, jak mi się zda-