Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/100

goire, przypatrując się temu, na co dziewczyna patrzała. — Niepodobna przecież, żeby uwagę jéj pochłaniał grymas tego karluka kamiennego, wykutego u wiązadła sklepienia. Do licha! megę porównanie wytrzymać!
 Podniósł głos:
 — Panienko!
 Ona nie zdawała się go słyszéć.
 Jął więc jeszcze głośniéj:
 — Panno Esmeraldo!
 Stracony trud. Myśl młodéj dziewczyny bujała gdzieś indziéj, a głos Gringoire’a nie był mocen przywołać jéj ztamtąd. Na szczęście, koza zainterweniowała. Zaczęła targać z lekka swą panią za rękaw.
 — Czego chcesz, Dżali? — spytała żywo cyganka, jakby ocknięta z nienacka.
 — Głodną jest — odpowiedział Gringoire, szczęśliw że rozmowę zacząć może.
 Esmeralda zabrała się do drobienia chleba, który Dżali jadła skromnie i wdzięcznie z dłoni swéj pani.
 Zresztą Gringoire nie dał już jéj wrócić do rozpoczętego wątka marzeń. Na chybił trafił posłał pytanie:
 — Więc waszmościanka nie chcesz mię za małżonka?
 Dziewczę wlepiło weń oczy i po chwili odrzekło:
 — Nie.
 — A za kochanka? — ciągnął Gringoire.
 Cyganka skrzywiła się po swojemu, i odparła:
 — Nie.
 — Za swego przyjaciela? — nastawał Gringoire.
 Popatrzyła nań raz jeszcze, i odpowiedziała po chwilce zastanowienia:
 — Być może.
 Owo być może, tak drogie filozofom, ośmieliło Gringoire’a.
 — A czy wie jéjmościanka, co to jest przyjaźń? — spytał.
 — O, tak — odrzekła cyganka — jest to być siostrą i bratem; dwie dusze stykające się choć nie zlewają się z sobą; dwa palce u ręki.
 — A miłość? — pytał daléj Gringoire.
 — O! miłość! — zawołała, a głos jéj drżał i oko promieniało. Miłość, to być we dwojgu, a być tylko jedném. Mężczyna i kobieta stopione w anioła. To niebo.
 Piękno rozlewające się po całém obliczu cyganki, gdy to mówiła, szczególnie uderzyło Gringoire’a; wydało mu się, jakoby między tém obliczem a uniesieniem prawie wschodniém słów dziewczyny, zachodziła ścisła jakaś łączność. Jéj usta różane i czyste uśmiechały się