Strona:Wiktor Hugo - Katedra Najświętszéj Panny Paryzkiéj.djvu/201

 — Siostrą Gudulą.
 — A ja — domówiła Mahietta — nazywam ją Różą Perełką.
 I, kładąc palec na usta, dała znak zdumionéj Oudardzie, aby wychyliła głowę za kratę,
 Oudarda usłuchała i spostrzegła w kącie, gdzie w ponurym zachwycie tkwił wzrok pustelnicy, mały trzewiczek z różowego atłasu, pokryty złotemi i srebrnemi wyszyciami.
 Po Oudardzie spojrzała Gerwaza, i wtedy trzy kobiety, patrząc na nieszczęśliwą matkę, zaczęły płakać.
 Wszakże ani ich spojrzenia, ani ich łzy nie wywiodły pustelnicy ze stanu, w jakim się znajdywała. Jéj ręce pozostały załamane na kolanach, usta nieme, oczy nieruchome; widok zaś tego małego trzewiczka zdolnym był przeszyć serce każdego, kto znał jego przeszłość.
 Kobiety nie wymówiły jeszcze ani słowa; lękały się odezwać, nawet pocichu. To wielkie milczenie, ta wielka boleść, to wielkie opuszczenie, w którém znikło wszystko, okrom strasznego wspomnienia, sprawiało na nich wrażenie, jakiegoby doznały przed wielkim ołtarzem w dzień Zmartwychwstania lub Bożego Narodzenia. Milczały, rozmyślały i były gotowe uklęknąć. Zdawało się im, że weszły do kościoła podczas rozpamiętywania Męki Pańskiej.
 Nareszcie Gerwaza, najciekawsza z trzech i wskutek tego najmniéj czuła, spróbowała wejść w rozmowę z pustelnicą::
 — Siostro! siostro Gudulo!
 Powtórzyła ten wykrzyknik aż trzy razy, podwyższając głos za każdym razem. Pustelnia nie poruszyła się; ani słowa, ani spojrzenia, ani westchnienia, ani znaku życia.
 Po kolei Oudarda, głosem słodszym i bardziéj ujmującym, zawołała: A
 — Siostro! siostro Swięta-Gudulo!
 Toż samo milczenie, taż sama nieruchomość.
 — Dziwna kobieta! — wykrzyknęła Gerwaza — wystrzał z moździerza jéj-by nie poruszył.
 — Ogłuchła może — rzekła Oudarda.
 — Może oślepła — dodała Gerwaza.
 — Lub téż umarła — zauważyła Mahietta.
 To pewna, że jeżeli dusza jeszcze nie była porzuciła tego bezwładnego, uśpionego ciała, to w każdym razie skryła się w takich głębokościach, dokąd wrażenia organów zewnętrznych wcale nie dochodziły.
 — Trzeba chyba będzie — rzekła Oudarda — zostawić placek na okienku; dzieciak go jaki weźmie. Jakby ją obudzić?
 Eustaszek, którego uwaga była do téj chwili zajętą małym wózkiem ciągnionym przez dużego psa, spostrzegł nagle, że jego trzy